Auteur: Bram Wolthoorn

Het thema “…met Anna sta je sterker…” roept vooraf al de vraag op: wie zou Anna zijn? Het blijkt om een afkorting te gaan van: altijd navragen, niet aannemen. Wij kunnen nogal vastzitten in onze overtuigingen, aan dat we denken te weten en aan ons bezit. Ons oordeel over elkaar is soms niet mals. In de actualiteit kunnen we blijven steken in de soms dreigende tweedeling van onze maatschappij, in gevaccineerden en  niet-gevaccineerden. Kunnen we hierin verder komen? Delen we niet met elkaar dat we op zoek kunnen gaan naar de oorzaken van deze crisis? Welke keuzes maken wij over voedsel en dierenwelzijn? Staat bezit/economie vaak niet haaks op ecologie/theologie? Mattheüs 6 schrijft over ‘niet God dienen en de mammon’. Welke stemmen horen wij? Als wij bij ons zelf naar binnen gaan, horen we dan die innerlijke stem? Dat vraagt om moed om de weg te gaan van overgave en vertrouwen. Vertrouwen dat je je geen zorgen maakt voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.

Het wordt een bijzondere zondag. Denkend dat we van één gastvoorganger afscheid nemen blijkt er spontaan een tweede ‘afscheidnemer’ in de kerk te zitten. Herman Meijburg op de kansel en Eric Cossee in de kerkzaal. Beiden kennen elkaar nog van de Leidse universiteit en hebben wel eens met elkaar uitgewisseld de trap naar de preekstoel wel wat griezelig te vinden. Ook aan het einde van deze dienst is dat te zien. De één had in 2020 – toen een afspraak wegens corona niet doorging – al gemeld dat het 40 jaar geleden was dat hij voor het eerst naar Zierikzee kwam en bij de ander is er het sterke vermoeden niet ver van dit aantal af te zitten. Leeftijd, vitaliteit en gezondheid, op een zeker moment leiden die tot de beslissing met bepaalde activiteiten te stoppen. Rationeel helemaal te volgen. Gevoelsmatig is afscheid nemen lastiger. Loslaten doet vaak wel enige – en soms heel veel – pijn. Het grootste deel van die lange periode is Herman een verre gastvoorganger geweest, onze tegenvoeter in Nieuw-Zeeland en weer terug in Nederland de verst weg wonende gastvoorganger. De enige gastvoorganger, die wel eens een weekend komt logeren en ook de enige, die ons brieven schrijft. Over de hartverscheurende en ook persoonlijke gevolgen van de aardbevingen in Nieuw-Zeeland. En ook over het labyrint, aangelegd op het land bij het huis in Nieuw-Zeeland. In 2005 geeft Herman hierover een lezing. Kort door de bocht is het een prachtig symbool voor ieders levensweg. En voor Herman waarschijnlijk een bron van inspiratie in vele overdenkingen. Daarin is wel vaak een lijn te zien van dromen, tasten en zoeken. “Van mensen die dromend een stem verstaan, mensen veel geluk”. Zo hebben we het gezongen. Nu zeggen we: “Herman, die dromend een stem verstaat, Herman veel geluk”.

Voor Herman staat een product van ons eiland klaar en ….. nee, de bloemen zijn voor Eric Cossee met de woorden uit GastVrij: “Op de lijst van gastvoorgangers vervalt dr. Eric Cossee, die om gezondheidsredenen niet meer voorgaat. Je kwam 40 jaar lang trouw één tot meerdere keren per jaar naar Zierikzee en was zeer verknocht aan de Gasthuiskerk. Je straalde wijsheid en mildheid uit, in jouw (s)preken sprak je in een mooie stijl. Wij luisterden naar gedegen overdenkingen. En dat waarschijnlijk zo’n 60 à 70 keer”.

Beiden laten duidelijk merken aangeraakt te zijn door dit afscheid. En onderweg naar en bij de koffie is onder gemeenteleden hetzelfde merkbaar. Ineens zijn wij twee voorgangers kwijt die heel lang altijd trouw met hun boodschap naar ons toe kwamen. Misschien wel versterkt door de gedachten aan het beeld uit deze laatste dienst van de ouderwetse betonnen bushokjes. Mensen, die bij elkaar schuilen als het regent, die er even voor elkaar kunnen zijn, die er op adem kunnen komen. En zou dit laatste nu net niet één van de bedoelingen zijn van elke keer op zondag samenkomen?

Met een dienst rond Psalm 145 sloot Franck in de dienst van 22 augustus de
vieringenserie rond de psalmen af. De verwondering en lofzang nemen tegen het einde van het boek Psalmen de overhand.
We lazen Psalm 145 in een vertaling van Huub Oosterhuis, waarin God barmhartig en vriend is.

Klik hier voor de volledige toespraak van Frank Ploum.

Als ergens het belang van ‘Vasthouden en loslaten’ blijkt dan is het wel in het leven met coronamaatregelen. Afstand houden terwijl het verlangen naar nabij zijn zo groot is. Vasthouden aan regels vergt dan loslaten van gewoontes. Vasthouden in het algemeen kent allerlei vaste rituelen, denk maar eens aan je zitplaats in de kerk, in een vergadering of in de huiskamer van een verpleeghuis. Hoe is ons vasthouden aan normen en waarden? Durven wij op te komen voor onrecht en wat doen we als we getuige zijn van discriminatie? Vasthouden en loslaten spelen door heel ons leven heen. Alsof ze elkaar opvolgen. Je kind laten gaan, je huis verlaten als je elders een nieuwe baan hebt, je partner laten gaan door scheiding of dood, je vitaliteit is er niet meer en uiteindelijk is ons eigen leven er niet meer. Loslaten kan veel pijn doen. Loslaten kan ook positief zijn als je bij de overgang van het ene naar het andere verbetering ervaart en andermans gevoel over jou loslaten kan bevrijdend zijn.
De Bijbel staat vol met verhalen over vasthouden en loslaten. Israël trekt weg uit de slavernij van Egypte, verlangt echter terug naar de vleespotten, maar moet wel door om verder te gaan. Daniël staat aan het hof van Babel pal voor de eetgewoontes, die bij zijn geloof horen. De discipelen laten los om Jezus te volgen. Sprekend zijn de woorden van Jezus aan het kruis tegen zijn moeder Maria en zijn discipel Johannes: “Vrouw, zie uw zoon”. Tegen Johannes: ”Zie uw moeder”. Tegelijk vasthouden en loslaten. Verantwoordelijkheid en liefde gaan hand-in-hand. Partners willen graag samen oud worden in één huis. Een natuurlijk verlangen. Totdat het niet meer gaat. Of tot een overlijden. Onder de paraplu van liefde gaat vasthouden over in loslaten.

De dienst stond in het teken van psalm 139, een bekende en door velen geliefde tekst. In de psalm zijn fundamentele vragen aan de orde: Wie ben ik ten diepste? Door wie of wat word ik gedragen? Deze diep menselijke vragen, die raken aan de basis van ons bestaan, zijn in een mensenleven met enige regelmaat aan de orde. De mate waarin we antwoord kunnen geven op de vragen is veelal verbonden met ons vroegste menszijn. De geborgenheid, het vertrouwen, de liefde die er was, of juist niet was, in onze eerste levensjaren werken een leven lang door. Om mens te worden hebben we anderen nodig. Bevestiging, liefde, aandacht zijn onmisbaar, zeker in de jongste levensfase, maar eigenlijk toch een leven lang. Mensen zijn nu eenmaal geen solitaire wezens, die geheel op zichzelf aangewezen hun leven kunnen inrichten en vormgeven, die alle levensvreugde uit zichzelf kunnen halen. Tegelijk zie je dat dit juist wel het adagium van onze tijd is.

Voor het bijbels verhaal gaat er aan die noodzakelijke intermenselijke bevestiging nog iets vooraf. Namelijk dat je je als mens gekend en gedragen, mag weten door God – Ik zal er Zijn. Er is ‘iemand’ (voor de psalmist is God altijd persoonlijk) die jouw leven draagt en die je ten diepste kent. Ja zelfs, nog voor je geboorte. Kunnen wij daar nog op vertrouwen? Bestaat God nog voor ons? Wie kijkt ziet dat er overal ‘god’ om ons heen is: de geldgod, de god van macht en kracht, de god van ik ben groter en de god van de schoonheid en de gezondheid zijn welig tierend om ons heen. Ze trekken aan ons: kom maar, offer aan mij, geef je leven aan mij, dan word je gelukkig, dan geef ik je fundament van bestaan.

Als er een God is, zegt het bijbels verhaal, dan zijn het niet deze, nee, dan is het die Ene: Ik zal er Zijn. Die mensen bevestigt in hun bestaan. Die mensen optilt uit de modder, die mensen fundament van bestaan geeft. Niet omdat ze presteren, hebben, uitblinken, maar omdat ze in al hun gebrokenheid zijn. En, zo zegt dat verhaal, die God vraagt er te zijn, voor elkaar en te dragen in liefde en solidariteit opdat niemand door het fundament van zijn of haar bestaan zakt. En ieder mens weet: ik mag er zijn, ik ben gewild, gekend.

Dhr Franck Ploum is in de dienst voorgegaan.
Zijn voordracht betrof Psalm 71 in de vertaling van Huub Oosterhuis.
In het gebed was de kernzin weergegeven; ‘grondvest u in ons’
De strekking door de psalmist verwoord in deze psalm, ‘ Ik zal er zijn’, God die mij leven doet d.m.v. ‘muziek en zang’ zo moge het zijn tot mijn dood. Wat heeft het de psalmist(ons) opgeleverd. Deze psalm is een opbeurend lied, wat na Corona ook voor ons helend kan werken. Ook voor ons is het een terugblik o.a. op deze corona periode net als voor de psalmist het een terugblik op zijn leven is. De Psalmist zit muurvast in teleurstelling en vraagt, neem me mee! Laat me ’t zien, wat is er mogelijk. Neem me mee naar een hoog nest, waar ik veilig ben, geef me perspectief.. ..even.
God gaat met je mee vanaf het moment van je geboorte. Het is een persoonlijk relaas wat de psalmist laat zien, wat echter voor ons een herkenning is, net als een personage in een film of goed boek, een collectief besef! Het gaat ook over mij! Je leven is gekend. Wat voegt de psalmist hier toe….je geeft richting aan je kinderen m.b.t de opvoeding, hoopt dat ze er wat mee doen. Hoe heb je het zelf gedaan? Wat is er over van wat je zelf belangrijk vond. T.a.v. Franck zelf, o.a. dat plaatsen die belangrijk waren voor hem zelf, waar hij had gestaan, een andere invulling hebben gekregen. Veel veranderd of wordt afgebroken, voor ons allemaal. Dat was ook vroeger al zo, het lijkt steeds sneller, elke tijd zoekt eigen oplossingen.
De psalmist houdt vast aan God, wel d.m.v vragen en aanklachten, ‘waar ben je , waar blijf je’
Ook wij herkennen dat, je eigen rugzak !? Wat we elkaar aandoen! Blijft de vraag voor ons; ‘God’, doen wij er nog iets mee?’ We zijn hier met elkaar, zitten hier…doen er dus iets mee. Het heeft nog betekenis. We vertellen het elkaar toch dat we God in ons midden zien en nodig hebben. Dat we rondom de oude verhalen weer nieuwe verhalen kunnen vertellen. Het verhelderend werkt. We laten ons niet ontmoedigen. Omdat we ergens weten dat het toch zin heeft, het ons tot rust brengt. ‘Ik zal nog proberen op te schrijven wat je tot de Unieke Enige God brengt’. (psalmist)
We willen ons laten voeden door ethiek en moraal, verantwoording voor elkaar. De vluchtelingen, de lhbtq gemeenschap, we zien de pijn van de verschillende groepen.. we kennen het verdriet. We blijven verbonden door het verhaal, we noemen het God. De toekomst van de wereld ligt ook bij ons, we kunnen ervoor kiezen recht te doen. Al is het maar voor 1 mens. Dan zul je zien, voelen en ervaren, ‘ik zal er zijn’ De ervaring van de psalmist geeft weer wanneer je goed doet, je de ervaring hebt van opgetild worden. De levenservaring met de gebrokenheid van het leven, toch zinvol is. Je ook dan van je eigen leven kunt zeggen, dit is het, het is goed zoals het is. Ook in de ogen van de Enige die mij vanaf de geboorte heeft opgetild en gedragen.
‘Ik zal nog eens een harp proberen, een viool bespelen, ik plooi mijn lippen voor een lied, en wat dan klinkt is mijn lied voor jou’ en daar moet je het mee doen en ik ook, zo moge het zijn.

Zondag 20 Juni was mevr. Nel Verburg uit den Haag onze voorganger.
De eerste lezing enkele verzen uit Genesis 1  o.a de woorden dat God sinds het begin schepper van hemelen en aarde is, de aarde woestheid was, maar God zegt: ‘kome er licht’ en er komt licht, God zegt het is goed! God brengt scheiding tussen licht en duisternis.
De tweede lezing is uit Beeldspraak, bijbel voor jonge mensen. Het deel dat volgt op het doden van Abel waarin o.a. de woorden;
Steeds meer mensen. Met alle gevolgen van dien. Mensenlief Mensenleed.  Mensenhart Mensenhaat. Mensenrecht Mensenroof. Mensenleven. Mensendood. Mensenziel.
Dit is geen wereld, dit is de onderwereld. Begin opnieuw.
Maar is het dan helemaal niks? Zijn we terug bij af? Dat kan ik niet geloven….

De Lezing begint met het gedicht van Joost Zwagerman (al met al stelt de schepping niet zo veel voor) waarin hij beschrijft dat de schepping een door God in de steek gelaten plek lijkt te zijn. (niet veel later zal JZ een einde aan zijn leven maken) teleurstelling over de wereld en over hemzelf. God gelooft niet meer in hem. De aarde is woestheid zoals in Genesis staat, het paradijs is gesloten. We zien escalatie van geweld. Van moord naar 7x vergelding naar 77x wraak, met niet veel later de zondvloed die de aarde met water bedekt. Dan is de Bijbel een grimmig boek.
Veel lijkt er niet veranderd, kranten van toen zouden geen nieuws zijn. Mensenleven Mensendood Mensenziel.
Bloed roept, wraak antwoordt. Ook nu zien we dat zonder einde, escalaties, oorlogen die niet voorbij gaan, er kan nog een lange lijst toegevoegd worden van mensonterende situaties /mensenrechten geschonden.
Ook besmettelijke ziekten vellen velen, zoals nu door corona het geval.
Maar we horen de Eeuwige zeggen: er kome licht. Licht is sterker dan de duisternis. De Eeuwige heeft niet gewild dat de mens in het donker zijn weg moet zoeken, ook niet alleen.In een stal werd een kind geboren en groot geworden antwoordde hij op de vraag; ‘hoe vaak moeten we de ander vergeven, 7x?  Niet 7x maar 70×7.’ Vergeving is oneindig meer dan wraak. Door wat de mensen van hem zagen leerden zij elkaar verstaan, konden vertellen dat God niet loslaat. Dat Hij doorgaat met wat Hij eens met ieder van ons begonnen is.
Vandaag klinkt het nog: kome er licht. Steeds opnieuw, we mogen dat geloven en vieren, vertrouwen op dat Licht en op die God, de kracht die ons draagt de grond onder ons bestaan. Het Geheim waardoor we kunnen volhouden. Leven in het Licht, dat meedragen en uitstralen. Daar is moed en uithoudingsvermogen voor nodig.
‘Loesje’ zei het zo:”leven is het meervoud van Lef” De vraag is waar wij dat lef vandaan halen, hoe wij ons hart openstellen, hoe wij in beweging komen. In beweging komen, dat is precies waar het om gaat.Moet alles op zijn kop? ja dat is nodig….Want onze manier van leven is vaak geen leven zoals de Eeuwige dat bedoeld heeft. We hebben mensen nodig die ons vertellen dat het anders kan, tegen alle weten der natuur in, tegen wat gewoon is geworden, mensen zoals Henoch, Noach, Jezus. Mandela, Martin Luther…mensen die spreken over vertrouwen, liefde, een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Mensen met moed. Daar klinken ook woorden van vergeving van vrede, daar blijkt wanhoop een vruchtbare bodem te zijn voor hoop, daar wordt het Licht.Licht dat zorgt voor weer naar buiten richten, opengaan van harten en huizen. Het Licht van de Eeuwige in ons. Wat over liefde gaat, gerechtigheid, het gaat zoals Huub Oosterhuis het verwoord over gedeelde smart, gedeelde vreugde, de aarde een ronde tafel zonder eerste plaatsen waaraan allen verzadigd worden.
Het gaat om het geven van hoop. Het hartstochtelijk volhouden en blijven geloven in het visioen van een nieuwe hemel en nieuwe aarde, bereid zijn daar een begin mee te maken. Dan komt een wereld waarin het licht van de  Eeuwige niet verduisterd wordt, steeds dichterbij. Het overstijgt een mensenleven maar onze Opdrachtgever heeft alle tijd. Hij staat achter ons.Het besef van die dragende kracht is er niet altijd, het kan weer in ons wakker worden en gaan leven, dan zien we een sprankje licht. Volhouden is het ontdekken van tekenen die verwijzen naar de Eeuwige. Om ons heen kijkend zie je ze overal, de vogels, de bloemen, de zon, geurend pas gemaaid gras, de regenboog…allemaal sporen die naar de Eeuwige verwijzen.  Ook vriendschappen zijn een teken van Gods aanwezigheid. Je gezien en gekend weten, aandacht helpt mensen in moeilijke tijden vol te houden. Ook nu zijn er mensen die opkomen voor hen wiens naam vergeten is, mensen die in waarheid proberen te leven.
Liefde huilt, liefde wacht, liefde heeft lief. Hij roept ons om in beweging te komen, op weg te gaan, de weg van vrede en verbinding, voor hen die weet hebben van de gebrokenheid van het bestaan. Zo begint verandering.
Volhouden begint met verlangen, verlangen ons te laten aanraken door het licht dat ons op een ander spoor zet.
Ons bemoedigt en ons vervult er voor elkaar te zijn. Geloven in een mens die niet opgeeft, in een boot die niet zinkt. In een duif die een tak vindt. In de onschuld van een kind. In de veelkleurigheid van de regenboog. In een God die niet loslaat. Dat het zo moge zijn.