Categorie: Berichten

Wegtrekken uit ballingschap

De tijd waarin we leven wordt door velen ervaren als ballingschap. We worden beknot in onze vrijheden. De bewegingsruimte is beperkt en veel van wat afleiding geeft, ons inspireert of het alledaagse helpt overstijgen is gesloten of verzet tot nader order. Meer dan ooit zien we uit naar ruimte van leven, levenskansen en levenskwaliteit.

De Goede Week en Pasen gaan ook over ballingschap. Het hele Pascha of Pesachfeest is een feest van bevrijding uit ballingschap en slavernij. Het is een wegtrekken uit onvrijheid naar vrijheid. Nu is de onvrijheid en de ballingschap die herdacht wordt van een andere orde dan de onze. Wij worden niet onderdrukt door een vreemde mogendheid, wij worden niet als slaven naar de slachtbank geleid. We leven niet in een dictatuur. Maar het gevoel en de ervaring van beperking – zelfs als je achter alle regelgeving rond corona staat – kan de benauwenis van het angstland Egypte of Babylonië oproepen en op je netvlies plaatsen.

In de tijd van Jezus was er ook geen ballingschap, dat wil zeggen: het volk was niet weggevoerd en hoefde geen slavenarbeid te verrichten. Wel leefden ze als vreemden in eigen land. De Romeinse bezetter had alle onderworpen volken stevig in haar greep en de Pax Romana werd met harde hand afgedwongen. Jezus vierde te midden van die bezetting Pesach met zijn vrienden en volgelingen en hij deed dit in Jeruzalem: hart van de religieuze en wereldlijke macht. Hij riep mensen op om de eigen onvrijheden onder ogen te zien, om los te komen van collaboratie of doemdenken. Hij was luis in de pels van de machthebbers in tempel en paleis omdat hij mensen optilde, levensruimte bood, hen losmaakte van de wereld waarin ze moesten leven. Zo ontnam hij de machtigen de macht over mens en volk. Dat kon niet getolereerd worden.

En zo staan we op de drempel van de dagen die we gaan gedenken: Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Pasen. Zoals Jezus de verhalen van wegtrekken uit ballingschap actualiseerde voor mensen in zijn tijd, zo mogen ook wij de verhalen van toen spiegelen aan ons leven, ons samenleven, ons eigen meelopen of doemdenken, onze omstandigheden, onze vrijheid en onze (vaak zelf opgelegde) onvrijheid. We mogen ons uitgenodigd weten weg te trekken uit ballingschap en te kiezen voor het leven.

Ik wens iedereen goede dagen, een inspirerende Goede of Stille Week en een opstandig Pasen.,

Franck Ploum

Beste gemeenteleden,

De persconferentie van jl. dinsdagavond heeft geen veranderingen gebracht in de maatregelen voor ons. De regering heeft verlengd tot en met 20 april. Het oplopende aantal besmettingen wordt steeds zorgelijker.

Wij hebben daarom voor de zoveelste keer het besluit moeten nemen om de periode van het niet samen kunnen komen in de kerk op zondagochtend te verlengen. Dat betekent dat de diensten/vieringen tot en met 18 april a.s vervallen, met één beperkte uitzondering:

Op Paaszondag 4 april zijn wij ingeroosterd voor een uitzending van radio Schouwen-Duiveland. Wij houden dan om 9.30 uur een viering zonder kerkgangers. Dan zijn alleen aanwezig: voorganger Franck, een koster, een organist, één of enkele zangers en een aantal kerkenraadsleden. Wij hopen dat deze heel andere Paasviering ons van huiskamer tot huiskamer zal aanraken, zodat we in verbondenheid ons kunnen voorstellen dat we samen in de kerk zouden zijn.

Vanaf a.s. zondag is het schema van de YouTube-opnames van Franck als volgt:
– Zondag 28 maart vanaf 10.30 uur: Palmzondag.
– Donderdag 1 april vanaf 19.00 uur: Witte Donderdag.
– Vrijdag 2 april  vanaf 15.00 uur: Goede Vrijdag.
– Zaterdag 3 april vanaf 19.00: Stille Zaterdag.
– Zondag 11 april vanaf 10.30 uur: Thema: “Thomas – Mijn Heer en mijn God”.

Het kijken en luisteren kan via onze eigen website www.vrijzinnigegemeentezierikzee.nl of via de homepagina van de Ekklesia (www.ekklesiabreda.nl)  kan doorgeklikt worden naar het YouTubekanaal.

De volgende persconferentie is op 13 april. In die week zullen wij u informeren over de periode daarna. De woorden ‘licht’ en ‘zwaar’ spelen door ons hoofd, denkend aan de zegswijze ‘De laatste loodjes wegen het zwaarste’ en verlangend naar een zomer, die in meer dan één opzicht ‘licht’ brengt.

Met hartelijke groet, namens de kerkenraad,

Ben Hoexum, scriba

Zondag begint de lente. 21 maart is de datum waarop we met elkaar de lente welkom heten. Veel mensen zien uit naar de lente: we maken weer de beweging naar buiten.

Lentekriebels, het gevoel dat de tuin op orde gemaakt moet worden, of het huis opgeschoond moet worden. Ons bioritme reageert altijd sterk op het wisselen van de seizoenen. Of de lente ons daadwerkelijk weer in beweging krijgt, zoals andere jaren, is nog maar de vraag. Corona zit ons nog steeds dwars. Het aantal besmettingen lijkt te wijzen op een derde golf. Tegelijk doen ook de vaccinaties hun werk: meer besmettingen maar geen groeiend aantal ziekenhuisopnames. Voor ons is het spannend of het gaat lukken met Pasen!

Een nieuwe lente staat voor de deur. Wellicht hadden velen ook met het oog op de verkiezingen van afgelopen week op een nieuwe lente gehoopt. Ik moet zeggen: het was even schrikken, die opkomst van de rechterflank en de decimering van de linkerflank.
Persoonlijk vind ik dat toch echt iets om ons zorgen over te maken. En dan gaat het niet eens over de vraag of je nu wel of niet op linkse partij zou moeten stemmen. Meer gaat het om de tendens dat we meer en meer opschuiven van een open en wereldwijd georiënteerd land waar solidariteit een belangrijke rol speelt, naar een land dat steeds meer in zichzelf keert en de luiken sluit.

Solidariteit en wereldwijde verbondenheid waarin we opkomen voor wat kwetsbaar is en voor wie in nood zijn, behoren tot de kernbegrippen van het bijbels verhaal. Dit verhaal roept ons dan ook op om de samenleving te sanering in die richting. En dat lijkt een steeds moeilijkere opgave te worden. Het kan ons zelfs moedeloos maken, dat we zien dat de samenleving zich in een andere richting ontwikkelt dan waar wij als gemeenschap voor willen staan. Daarom is het belangrijk dat wij weliswaar oog hebben voor wat er in de samenleving gebeurt, maar ons er niet door laten bepalen of zelfs bij neerleggen. Wij worden uitgenodigd tegengeluid te geven, tegengas, een andere boodschap te verkondigen. Niet door te schreeuwen, te roepen of boos te zijn, maar door in ons eigen leven te leven wat we belijden.

Een nieuwe lente nodigt ons uit naar buiten te treden en teken te zijn van een andere manier van samenleven dan de tendensen die we waarnemen. Een nieuwe lente nodigt ons uit lente te brengen in het leven van zovelen die leven in de diepe winter en ijzige koude van armoede, eenzaamheid, misbruik, oorlog en vluchtelingenkampen.

Hartelijke groet,

Franck Ploum

Dit weekend (14 maart ’21) wordt er wereldwijd aandacht gevraagd voor de enorme crisis waarin we zitten.
Nee, dit keer niet de corona-crisis, maar die andere: de klimaatcrisis. We zouden het bijna
vergeten dat die er ook nog is. Tegelijk is die vele malen groter dan de coronacrisis. Het is
immers een bedreiging voor heel de aarde inclusief de mensheid.
Vaak hebben we het over klimaatverandering, maar dat is eigenlijk een te neutrale term die
verhult wat werkelijk aan de hand is. Het is een klimaatcrisis. We hebben nog negen jaar de
tijd om de opwarming van de aarde onder de 1,5 graad te houden. Als dat niet lukt dan is de
schade onomkeerbaar. Met ecologische rampen en menselijk lijden tot gevolg. En dat
menselijk lijden zal zoals zo vaak in eerste instantie op het bordje komen van de armsten. Zij
die hun land zien verdrogen of juist overstromen, die werken op land dat steeds
onvruchtbaarder wordt, de mensen die geen middelen hebben zich te beschermen tegen
springvloed, verdroging of voedseltekorten. Dat zijn wij dus niet. Wij bouwen dijken, hebben
de techniek om ons te beschermen tegen bijna alles. Maar uiteindelijk zullen ook wij de prijs
betalen voor het niet oplossen van deze crisis.
De grootsheid van dit probleem verlamt ons zo nu en dan. Met het gevaar dat we blijven
zitten waar we zitten. Tegelijk weten we maar al te goed dat wij zelf de enigen zijn die het
probleem kunnen oplossen. Ons gedag, ons doen en laten is bepalend voor het indammen
van de klimaatcrisis. Van lampen uit doen, tot ons consumeren. Maar ook een tuin die niet
betegeld is maar beplant zodat het afkoelt en water in de grond kan zakken. Het lijken
allemaal druppels op een gloeiende plaat. Maar ze doen er toe, hoe klein ook.
Zondag om 15.00 uur gaan wereldwijd – en dus ook overal in ons land – klokken luiden,
mensen de straat op met pannen en deksels. Lawaai maken voor het klimaat. Om ons eraan
te herinneren dat wij het zijn en niemand anders die deze crisis hebben veroorzaakt en dat
dus ook de oplossing bij ons ligt. Bij ieder van ons individueel en als collectief.
Heeft dat zin, ik in mijn eentje? Ja, dat heeft zin. In de bijbel – wellicht is het u ooit
opgevallen – wordt altijd een individu geroepen. Alle hoop wordt neergelegd bij één mens.
Hooguit in de wetenschap dat er meer zijn die geroepen worden. Maar de opdracht die
hoort bij die roeping van die ene mens is altijd gericht op de mensheid, het collectief. Dat is
waar we dit weekend aan herinnerd worden: jij bent geroepen om een stap te zetten en zo
bij te dragen aan het oplossen van de klimaatcrisis. Wellicht merk je er zelf niet zo veel van,
maar doe het dan voor de mensheid, voor je eventuele kinderen of kleinkinderen. Maar doe
iets. Laat het luiden van de klokken, het slaan van de deksels en het rammelen van de
pannen niet aan dovemansoren gericht zijn.

Iedereen een goed weekend! En wat die andere crisis betreft: houd moed, houd vol, het
einde is in zicht.

Hartelijke groet

Franck Ploum

Beste gemeenteleden,
De verlenging van de coronamaatregelen tot 30 maart a.s. vraagt van ons opnieuw een afweging over het houden van onze diensten/vieringen.In de kerkelijke richtlijnen is er een heel voorzichtige ruimte om weer te beginnen. Vanuit de orthodoxe hoek is erop aangedrongen weer meer mogelijk te maken. Het advies is meegegaan op de golven van behoefte tot versoepeling vanuit de samenleving, maar benadrukt ook om goed te kijken naar de plaatselijke situatie.
We hebben de gemeente steeds gezien als een risicogroep. Binnen deze groep hebben de eerste vaccinaties plaatsgevonden. Dat biedt met de nodige voorzichtigheid op zich perspectief.
In de persconferentie van 8 maart jl. is de hoop uitgesproken dat er met ingang van Pasen verruiming van de diverse maatregelen komt mits dit op grond van de coronacijfers verantwoord is.
Het aantal besmettingen is momenteel nog steeds heel zorgelijk.

Wij hebben besloten onze periode zonder diensten/vieringen te verlengen met de zondagen 21 en 28 maart en Goede Vrijdag 2 april. Na de persconferentie van 23 maart hopen wij de beslissing te kunnen nemen om op Paaszondag 4 april weer te beginnen. Een mogelijke verruiming zal waarschijnlijk omstreeks 1 april ingaan, maar Goede Vrijdag vinden wij geen geschikt moment voor een herstart.

Wij kunnen op deze zondagen vanaf 10.30 uur doorgaan met kijken en luisteren naar YouTube-opnames van Franck.Op 21 maart wordt de serie “Een nieuwe aarde” afgerond met het thema “Een nieuwe lente? Of onheil voor de armsten?” Over de uitzendingen daarna van Palmzondag en de Goede Week hoort u meer in de week van 23 maart.
Via de homepagina van de Ekklesia (www.ekklesiabreda.nl) kan doorgeklikt worden naar het YouTubekanaal en het is ook te zien op onze eigen website www.vrijzinnigegemeentezierikzee.nl
Onze webmaster Bram Wolthoorn zet het rond 10.30 uur op de homepage, als ware het een livestream. Aan het einde van de ochtend verplaatst Bram het filmpje naar de zijbalk.
Een tip van Bram: Geen video in beeld? Laad de webpagina opnieuw en klik vervolgens op het filmpje.

Wij hopen van harte dat ons volgende bericht een aankondiging kan zijn van weer kunnen samenkomen in de kerk.

Met hartelijke groet, namens de kerkenraad,

Ben Hoexum, scriba

We zijn er een beetje klaar mee. De rek is eruit. We zijn corona-moe. Dezer dagen een jaar geleden ging de boel op slot en met enkele tussenpozen is dat zo gebleven. De vermoeidheid lijkt vooral toe te slaan bij jongeren en jongvolwassenen. En de mensen in verpleeghuizen niet te vergeten natuurlijk. Maar zeg eerlijk, eigenlijk wij allemaal toch? Ik in elk geval wel. Ik kijk uit naar versoepeling en kan niet wachten tot echte ontmoetingen van mens tot mens weer mogelijk en veilig zijn. De gemeenschap wordt node gemist!

Dat geldt voor mij, wellicht ook voor u, maar ik denk dat voor veel mensen ‘gemeenschappelijkheid’ het grootste gemis is. Ik hoorde het ook bij de carnavalsverenigingen in het zuiden van ons land, de streek waar ik vandaan kom. In een reportage kwam het duidelijk naar voren. Het ging niet om die drie dagen van feest, niet om de kroeg en het verkleden. Het meest werd gemist, het maandenlange er naartoe werken met elkaar. Het maandenlang samen bouwen van een sierwagen, samen kleding naaien tussen oktober en februari. Dat was het gemis, vele malen groter dan drie dagen feest.

Aan mezelf merk ik het ook. Elke zondag zit ik braaf om 10.30 uur bij de televisie en schakel de YouTube opname in. Ik hoop op deze manier het gevoel en het ritme van de zondag en de bezinning vast te houden. Maar eerlijk is eerlijk, het haalt het niet bij het samenkomen met elkaar in een gebouw. Dat je elkaar ziet, in de ogen kijkt, spreekt, een bemoedigend woord toezegt, een hand op de schouder legt. Samen koffie drinkt en weet: ik ben niet alleen, we vieren samen en ik word gedragen. Ik kan me dus heel goed voorstellen – hoewel ik hoop dat dat niet zo is – dat mensen het er bij laten zitten, afhaken.

En toch is het devies: volhouden! En ik ben het daar ook helemaal mee eens. Hoe corona-moe ik ook ben, ik zei dat het nog niet kan. Dat de risico’s te groot zijn. En we niet moeten willen dat we groot-verspreiders worden van allerlei mutanten. Maar…. het eind is in zicht! Er zijn allerlei signalen dat er binnenkort weer wat ruimte komt. Het aantal mensen dat gevaccineerd is groeit. Hoe ongelofelijk knullig en hoe onbegrijpelijk omslachtig geregeld het ook allemaal is, we zetten stappen.

Wanneer het zo ver is weten we niet. Ik droom van de Goede of Stille Week en van opstanding uit gemeenschapsloosheid (is dat Nederlands?) met Pasen. Misschien met kleine groepjes. Dat is, ben ik bang, natuurlijk erg optimistisch. Maar dat ik er al aan durf te denken geeft me moed en houvast. De kans op teleurstelling is er, maar die neem ik op de koop toe.  Want hoop doet leven en uitzicht geeft kracht om voort te gaan.

Droomt u mee? Gaat u mee voort? En tot we elkaar weer zien, toch maar online. Beter dan niets en wellicht toch inspirerend genoeg om het vol te houden, ondanks onze corona-moeheid.

Hartelijke groet,

Franck Ploum

Beste gemeenteleden,

De verlenging van de coronamaatregelen tot 15 maart a.s. brengen opnieuw geen verandering in de richtlijnen voor het houden van kerkelijke samenkomsten.
Dat betekent dat wij hebben besloten om ook op de zondagen 7 en 14 maart geen diensten/vieringen te houden. In de laatste GastVrij is hiermee in de bijdrage van Franck al rekening gehouden.

Wij kunnen op deze zondagen vanaf 10.30 uur doorgaan met kijken en luisteren naar YouTube-opnames van Franck.
De thema’s zijn een vervolg van de serie “Een nieuwe aarde”. Op 7 maart staat Psalm 104 centraal waarin de grootsheid van de schepping wordt bezongen en de mens haar plek krijgt in het geheel en op 14 maart gaat het over ‘De aarde als economie’. De serie in de periode van 21 februari t/m 21 maart is toegelicht in GastVrij.
Via de homepagina van de Ekklesia (www.ekklesiabreda.nl)  kan doorgeklikt worden naar het YouTubekanaal en het is ook te zien op onze eigen website.
Onze webmaster Bram Wolthoorn zet het rond 10.30 uur op de homepage, als ware het een livestream. Aan het einde van de ochtend verplaatst Bram het filmpje naar de zijbalk.
Een tip van Bram: Geen video in beeld? Laad de webpagina opnieuw en klik vervolgens op het filmpje.

De verwachting is dat wij nog in een lange tijd van onzekerheid zullen leven. Wij hopen natuurlijk allen op perspectief in de loop van dit jaar.
Op deze lange route wensen we iedereen te midden van soms misschien wel moedeloosheid of wanhoop de inspirerende kracht toe die met de schepping is gegeven.

Met hartelijke groet, namens de kerkenraad,

Ben Hoexum, scriba

Beste gemeenteleden,

De verlenging van de coronamaatregelen tot 2 maart a.s. brengen geen verandering in de richtlijnen voor het houden van kerkelijke samenkomsten.Dat betekent dat wij hebben besloten om ook op de zondagen 14, 21 en 28 februari geen diensten/vieringen te houden.

Wij kunnen op deze zondagen vanaf 10.30 uur doorgaan met kijken en luisteren naar YouTube-opnames van Franck.
De thema’s zijn op dit moment nog niet bekend.
Via de homepagina van de Ekklesia (www.ekklesiabreda.nl) kan doorgeklikt worden naar het YouTubekanaal en – wat dus sinds enkele weken ook kan- het is ook te zien op onze eigen website www.vrijzinnigegemeentezierikzee.nl 
Onze webmaster Bram Wolthoorn zet het rond 10.30 uur op de homepage, als ware het een livestream. Aan het einde van de ochtend verplaatst Bram het filmpje naar de zijbalk.
Een tip van Bram: Geen video in beeld? Laad de webpagina opnieuw en klik vervolgens op het filmpje.

Tot slot weer dezelfde woorden als in ons bericht van 15 januari jl.:Wij leven in een tijd van onzekerheid. Wij snakken naar uitzicht op een perspectief. Wij kunnen nu van dag tot dag niet anders dan zo goed mogelijk met de ander en ons zelf om te gaan door de beperkingen te aanvaarden, daarin een naaste te zijn voor elkaar. 

Met hartelijke groet, namens de kerkenraad,

Ben Hoexum, scriba

In Memoriam: Jannie Asma – Broere 7 mei 1928 – 25 januari 2021. Op 25 januari jl. overleed Jannie Asma – Broere in de leeftijd van 92 jaar. Zij was sinds 2017 weduwe van Herman Asma. Ze werd geboren in Zierikzee en volgde, na de middelbare school, de school voor maatschappelijk werk in Rotterdam. Via de MULO, waar haar vader werkte, leerde ze Herman kennen. Vanuit Friesland kwam hij Engels doceren en hij kerkte evenals de familie Broere bij de vrijzinnigen. Ze trouwden in 1958, kregen dochter Marike en hun zonen Hans en Taco. Later werd ze oma van twee kleinzonen.
Ze was een opgewekte vrouw met humor en ze had een groot sociaal leven met veel vriendschappen. Maatschappelijk was ze betrokken als lid van de gemeentelijke Vrouwen Adviescommissie voor de woningbouw en als bestuurslid van de kegelclub. Ook kerkelijk was ze actief. Ze zat in de praatgroep van Klaas Hendrikse, was meerdere periodes lid van de kerkenraad en redactielid van GastVrij. Deze naam van ons informatieblad is door haar bedacht.
Toen ze 68 jaar was kreeg ze na een darmoperatie een stoma. Dat veranderde haar leven ingrijpend. Ze werd onzeker en ging nergens meer naar toe. Gelukkig had ze nog de caravan. Dat was haar tweede thuis, waarin ze zichzelf kon helpen als dat nodig was. Ze reisden veel.
In 2012 kwamen hun zoon Hans en hun schoondochter om het leven bij een auto-ongeval in Hongarije. Jannie verwerkte dit op haar manier: “Ik kan daar wel over blijven zeuren, maar dat helpt niet”.
In 2016 verhuisde het echtpaar Asma-Broere naar Borrendamme. Daar overleed haar man in 2017. Jannie kreeg Alzheimer. Puzzelen en lezen bleven over. Ze was tevreden in haar appartement met een open keuken: “net als in mijn caravan”. Ondanks dat het proces van Alzheimer doorzette kon ze nog lange tijd veel vertellen over haar leven. De laatste maanden nam de dementie de overhand en raakte ze in de war. Dat leidde 10 december jl. tot een val en ziekenhuisopname. Die klap kwam ze niet meer te boven. “Vanuit de mist van Alzheimer, is zij overgegaan naar het licht”, lezen we op de rouwkaart.

Wij wensen de kinderen en kleinkinderen veel sterkte. Dat de goede herinneringen aan hun moeder en oma de leegte mogen vullen.

‘Dansen was haar leven’. De tekst op de rouwkaart waarmee de familie Ernst het overlijden van Irene bekend maakte als lieve en humoristische vrouw van Wim, sprankelende, warm betrokken moeder en schoonmoeder van Melissa, Leonie, Ali en John en lieve oma van Floris,  Irene, twee maanden na de bevrijding geboren in het zwaar verwoeste Rotterdam, kreeg van haar ouders de betekenisvolle naam: Zij die vrede brengt.  Na haar mulo en een blauwe maandag op kantoor is ze de opleiding voor schoonheidsspecialiste gaan volgen en vond bij de Bijenkorf haar plek. Wim kende ze toen al jaren. Hij logeerde regelmatig bij zijn tante én buurvrouw van Irene. Maar oog voor elkaar hadden ze toén nog niet. Dat kwam jaren later. Toen Wim werk vond; in Rotterdam sloeg de vonk over met een huwelijk in 1967 tot gevolg. In IJsselmonde werden hun dochters Melissa en Leonie geboren.
Verandering van baan bracht het gezin naar Schouwen-Duiveland. Naast het moederschap zette Irene; zich in om de wijk Plan West ook een groen en sociaal; gezicht te geven. Als vrijwilligster organiseerde ze kinderkledingbeurzen, was actief voor; D66 en begeleidde kinderen met een beperking naar Goes en kreeg de naam ‘bus-juf’. Irene was ook een levensgenieter, genoot van een glaasje in het zonnetje op een terras. Als echtpaar beleefden ze mooie jaren als huismeesters in Het Vrije.  En al die jaren lag Irene’s hart bij het volksdansen. Aan diverse vrouwengroepen gaf ze les en trad regelmatig met haar groepen op. Maar ook het zingen had haar hart. Als sopraan heeft ze in diverse koren gezongen o.a. in de cantorij van onze gemeente bij diensten waar haar geliefde ds. Klaas Hendrikse; voorging.  En een aantal jaren werd een jarige in de gemeente door Irene met een felicitatiekaart verrast. Vanwege gezondheidsredenen moest ze , met pijn, stoppen met volksdansen en later ook met zingen toen de Alzheimer haar in zijn greep kreeg. Na een kort ziekbed is zij thuis in alle rust overleden. Dat; Irene, zij die vrede brengt, nu vrede; ontvangen mag.

Annelies Breugem, haar zangmaatje.