Auteur: Bram Wolthoorn

Zondag begint de lente. 21 maart is de datum waarop we met elkaar de lente welkom heten. Veel mensen zien uit naar de lente: we maken weer de beweging naar buiten.

Lentekriebels, het gevoel dat de tuin op orde gemaakt moet worden, of het huis opgeschoond moet worden. Ons bioritme reageert altijd sterk op het wisselen van de seizoenen. Of de lente ons daadwerkelijk weer in beweging krijgt, zoals andere jaren, is nog maar de vraag. Corona zit ons nog steeds dwars. Het aantal besmettingen lijkt te wijzen op een derde golf. Tegelijk doen ook de vaccinaties hun werk: meer besmettingen maar geen groeiend aantal ziekenhuisopnames. Voor ons is het spannend of het gaat lukken met Pasen!

Een nieuwe lente staat voor de deur. Wellicht hadden velen ook met het oog op de verkiezingen van afgelopen week op een nieuwe lente gehoopt. Ik moet zeggen: het was even schrikken, die opkomst van de rechterflank en de decimering van de linkerflank.
Persoonlijk vind ik dat toch echt iets om ons zorgen over te maken. En dan gaat het niet eens over de vraag of je nu wel of niet op linkse partij zou moeten stemmen. Meer gaat het om de tendens dat we meer en meer opschuiven van een open en wereldwijd georiënteerd land waar solidariteit een belangrijke rol speelt, naar een land dat steeds meer in zichzelf keert en de luiken sluit.

Solidariteit en wereldwijde verbondenheid waarin we opkomen voor wat kwetsbaar is en voor wie in nood zijn, behoren tot de kernbegrippen van het bijbels verhaal. Dit verhaal roept ons dan ook op om de samenleving te sanering in die richting. En dat lijkt een steeds moeilijkere opgave te worden. Het kan ons zelfs moedeloos maken, dat we zien dat de samenleving zich in een andere richting ontwikkelt dan waar wij als gemeenschap voor willen staan. Daarom is het belangrijk dat wij weliswaar oog hebben voor wat er in de samenleving gebeurt, maar ons er niet door laten bepalen of zelfs bij neerleggen. Wij worden uitgenodigd tegengeluid te geven, tegengas, een andere boodschap te verkondigen. Niet door te schreeuwen, te roepen of boos te zijn, maar door in ons eigen leven te leven wat we belijden.

Een nieuwe lente nodigt ons uit naar buiten te treden en teken te zijn van een andere manier van samenleven dan de tendensen die we waarnemen. Een nieuwe lente nodigt ons uit lente te brengen in het leven van zovelen die leven in de diepe winter en ijzige koude van armoede, eenzaamheid, misbruik, oorlog en vluchtelingenkampen.

Hartelijke groet,

Franck Ploum

Dit weekend (14 maart ’21) wordt er wereldwijd aandacht gevraagd voor de enorme crisis waarin we zitten.
Nee, dit keer niet de corona-crisis, maar die andere: de klimaatcrisis. We zouden het bijna
vergeten dat die er ook nog is. Tegelijk is die vele malen groter dan de coronacrisis. Het is
immers een bedreiging voor heel de aarde inclusief de mensheid.
Vaak hebben we het over klimaatverandering, maar dat is eigenlijk een te neutrale term die
verhult wat werkelijk aan de hand is. Het is een klimaatcrisis. We hebben nog negen jaar de
tijd om de opwarming van de aarde onder de 1,5 graad te houden. Als dat niet lukt dan is de
schade onomkeerbaar. Met ecologische rampen en menselijk lijden tot gevolg. En dat
menselijk lijden zal zoals zo vaak in eerste instantie op het bordje komen van de armsten. Zij
die hun land zien verdrogen of juist overstromen, die werken op land dat steeds
onvruchtbaarder wordt, de mensen die geen middelen hebben zich te beschermen tegen
springvloed, verdroging of voedseltekorten. Dat zijn wij dus niet. Wij bouwen dijken, hebben
de techniek om ons te beschermen tegen bijna alles. Maar uiteindelijk zullen ook wij de prijs
betalen voor het niet oplossen van deze crisis.
De grootsheid van dit probleem verlamt ons zo nu en dan. Met het gevaar dat we blijven
zitten waar we zitten. Tegelijk weten we maar al te goed dat wij zelf de enigen zijn die het
probleem kunnen oplossen. Ons gedag, ons doen en laten is bepalend voor het indammen
van de klimaatcrisis. Van lampen uit doen, tot ons consumeren. Maar ook een tuin die niet
betegeld is maar beplant zodat het afkoelt en water in de grond kan zakken. Het lijken
allemaal druppels op een gloeiende plaat. Maar ze doen er toe, hoe klein ook.
Zondag om 15.00 uur gaan wereldwijd – en dus ook overal in ons land – klokken luiden,
mensen de straat op met pannen en deksels. Lawaai maken voor het klimaat. Om ons eraan
te herinneren dat wij het zijn en niemand anders die deze crisis hebben veroorzaakt en dat
dus ook de oplossing bij ons ligt. Bij ieder van ons individueel en als collectief.
Heeft dat zin, ik in mijn eentje? Ja, dat heeft zin. In de bijbel – wellicht is het u ooit
opgevallen – wordt altijd een individu geroepen. Alle hoop wordt neergelegd bij één mens.
Hooguit in de wetenschap dat er meer zijn die geroepen worden. Maar de opdracht die
hoort bij die roeping van die ene mens is altijd gericht op de mensheid, het collectief. Dat is
waar we dit weekend aan herinnerd worden: jij bent geroepen om een stap te zetten en zo
bij te dragen aan het oplossen van de klimaatcrisis. Wellicht merk je er zelf niet zo veel van,
maar doe het dan voor de mensheid, voor je eventuele kinderen of kleinkinderen. Maar doe
iets. Laat het luiden van de klokken, het slaan van de deksels en het rammelen van de
pannen niet aan dovemansoren gericht zijn.

Iedereen een goed weekend! En wat die andere crisis betreft: houd moed, houd vol, het
einde is in zicht.

Hartelijke groet

Franck Ploum

Beste gemeenteleden,
De verlenging van de coronamaatregelen tot 30 maart a.s. vraagt van ons opnieuw een afweging over het houden van onze diensten/vieringen.In de kerkelijke richtlijnen is er een heel voorzichtige ruimte om weer te beginnen. Vanuit de orthodoxe hoek is erop aangedrongen weer meer mogelijk te maken. Het advies is meegegaan op de golven van behoefte tot versoepeling vanuit de samenleving, maar benadrukt ook om goed te kijken naar de plaatselijke situatie.
We hebben de gemeente steeds gezien als een risicogroep. Binnen deze groep hebben de eerste vaccinaties plaatsgevonden. Dat biedt met de nodige voorzichtigheid op zich perspectief.
In de persconferentie van 8 maart jl. is de hoop uitgesproken dat er met ingang van Pasen verruiming van de diverse maatregelen komt mits dit op grond van de coronacijfers verantwoord is.
Het aantal besmettingen is momenteel nog steeds heel zorgelijk.

Wij hebben besloten onze periode zonder diensten/vieringen te verlengen met de zondagen 21 en 28 maart en Goede Vrijdag 2 april. Na de persconferentie van 23 maart hopen wij de beslissing te kunnen nemen om op Paaszondag 4 april weer te beginnen. Een mogelijke verruiming zal waarschijnlijk omstreeks 1 april ingaan, maar Goede Vrijdag vinden wij geen geschikt moment voor een herstart.

Wij kunnen op deze zondagen vanaf 10.30 uur doorgaan met kijken en luisteren naar YouTube-opnames van Franck.Op 21 maart wordt de serie “Een nieuwe aarde” afgerond met het thema “Een nieuwe lente? Of onheil voor de armsten?” Over de uitzendingen daarna van Palmzondag en de Goede Week hoort u meer in de week van 23 maart.
Via de homepagina van de Ekklesia (www.ekklesiabreda.nl) kan doorgeklikt worden naar het YouTubekanaal en het is ook te zien op onze eigen website www.vrijzinnigegemeentezierikzee.nl
Onze webmaster Bram Wolthoorn zet het rond 10.30 uur op de homepage, als ware het een livestream. Aan het einde van de ochtend verplaatst Bram het filmpje naar de zijbalk.
Een tip van Bram: Geen video in beeld? Laad de webpagina opnieuw en klik vervolgens op het filmpje.

Wij hopen van harte dat ons volgende bericht een aankondiging kan zijn van weer kunnen samenkomen in de kerk.

Met hartelijke groet, namens de kerkenraad,

Ben Hoexum, scriba

We zijn er een beetje klaar mee. De rek is eruit. We zijn corona-moe. Dezer dagen een jaar geleden ging de boel op slot en met enkele tussenpozen is dat zo gebleven. De vermoeidheid lijkt vooral toe te slaan bij jongeren en jongvolwassenen. En de mensen in verpleeghuizen niet te vergeten natuurlijk. Maar zeg eerlijk, eigenlijk wij allemaal toch? Ik in elk geval wel. Ik kijk uit naar versoepeling en kan niet wachten tot echte ontmoetingen van mens tot mens weer mogelijk en veilig zijn. De gemeenschap wordt node gemist!

Dat geldt voor mij, wellicht ook voor u, maar ik denk dat voor veel mensen ‘gemeenschappelijkheid’ het grootste gemis is. Ik hoorde het ook bij de carnavalsverenigingen in het zuiden van ons land, de streek waar ik vandaan kom. In een reportage kwam het duidelijk naar voren. Het ging niet om die drie dagen van feest, niet om de kroeg en het verkleden. Het meest werd gemist, het maandenlange er naartoe werken met elkaar. Het maandenlang samen bouwen van een sierwagen, samen kleding naaien tussen oktober en februari. Dat was het gemis, vele malen groter dan drie dagen feest.

Aan mezelf merk ik het ook. Elke zondag zit ik braaf om 10.30 uur bij de televisie en schakel de YouTube opname in. Ik hoop op deze manier het gevoel en het ritme van de zondag en de bezinning vast te houden. Maar eerlijk is eerlijk, het haalt het niet bij het samenkomen met elkaar in een gebouw. Dat je elkaar ziet, in de ogen kijkt, spreekt, een bemoedigend woord toezegt, een hand op de schouder legt. Samen koffie drinkt en weet: ik ben niet alleen, we vieren samen en ik word gedragen. Ik kan me dus heel goed voorstellen – hoewel ik hoop dat dat niet zo is – dat mensen het er bij laten zitten, afhaken.

En toch is het devies: volhouden! En ik ben het daar ook helemaal mee eens. Hoe corona-moe ik ook ben, ik zei dat het nog niet kan. Dat de risico’s te groot zijn. En we niet moeten willen dat we groot-verspreiders worden van allerlei mutanten. Maar…. het eind is in zicht! Er zijn allerlei signalen dat er binnenkort weer wat ruimte komt. Het aantal mensen dat gevaccineerd is groeit. Hoe ongelofelijk knullig en hoe onbegrijpelijk omslachtig geregeld het ook allemaal is, we zetten stappen.

Wanneer het zo ver is weten we niet. Ik droom van de Goede of Stille Week en van opstanding uit gemeenschapsloosheid (is dat Nederlands?) met Pasen. Misschien met kleine groepjes. Dat is, ben ik bang, natuurlijk erg optimistisch. Maar dat ik er al aan durf te denken geeft me moed en houvast. De kans op teleurstelling is er, maar die neem ik op de koop toe.  Want hoop doet leven en uitzicht geeft kracht om voort te gaan.

Droomt u mee? Gaat u mee voort? En tot we elkaar weer zien, toch maar online. Beter dan niets en wellicht toch inspirerend genoeg om het vol te houden, ondanks onze corona-moeheid.

Hartelijke groet,

Franck Ploum