Klimaatalarm!

Dit weekend (14 maart ’21) wordt er wereldwijd aandacht gevraagd voor de enorme crisis waarin we zitten.
Nee, dit keer niet de corona-crisis, maar die andere: de klimaatcrisis. We zouden het bijna
vergeten dat die er ook nog is. Tegelijk is die vele malen groter dan de coronacrisis. Het is
immers een bedreiging voor heel de aarde inclusief de mensheid.
Vaak hebben we het over klimaatverandering, maar dat is eigenlijk een te neutrale term die
verhult wat werkelijk aan de hand is. Het is een klimaatcrisis. We hebben nog negen jaar de
tijd om de opwarming van de aarde onder de 1,5 graad te houden. Als dat niet lukt dan is de
schade onomkeerbaar. Met ecologische rampen en menselijk lijden tot gevolg. En dat
menselijk lijden zal zoals zo vaak in eerste instantie op het bordje komen van de armsten. Zij
die hun land zien verdrogen of juist overstromen, die werken op land dat steeds
onvruchtbaarder wordt, de mensen die geen middelen hebben zich te beschermen tegen
springvloed, verdroging of voedseltekorten. Dat zijn wij dus niet. Wij bouwen dijken, hebben
de techniek om ons te beschermen tegen bijna alles. Maar uiteindelijk zullen ook wij de prijs
betalen voor het niet oplossen van deze crisis.
De grootsheid van dit probleem verlamt ons zo nu en dan. Met het gevaar dat we blijven
zitten waar we zitten. Tegelijk weten we maar al te goed dat wij zelf de enigen zijn die het
probleem kunnen oplossen. Ons gedag, ons doen en laten is bepalend voor het indammen
van de klimaatcrisis. Van lampen uit doen, tot ons consumeren. Maar ook een tuin die niet
betegeld is maar beplant zodat het afkoelt en water in de grond kan zakken. Het lijken
allemaal druppels op een gloeiende plaat. Maar ze doen er toe, hoe klein ook.
Zondag om 15.00 uur gaan wereldwijd – en dus ook overal in ons land – klokken luiden,
mensen de straat op met pannen en deksels. Lawaai maken voor het klimaat. Om ons eraan
te herinneren dat wij het zijn en niemand anders die deze crisis hebben veroorzaakt en dat
dus ook de oplossing bij ons ligt. Bij ieder van ons individueel en als collectief.
Heeft dat zin, ik in mijn eentje? Ja, dat heeft zin. In de bijbel – wellicht is het u ooit
opgevallen – wordt altijd een individu geroepen. Alle hoop wordt neergelegd bij één mens.
Hooguit in de wetenschap dat er meer zijn die geroepen worden. Maar de opdracht die
hoort bij die roeping van die ene mens is altijd gericht op de mensheid, het collectief. Dat is
waar we dit weekend aan herinnerd worden: jij bent geroepen om een stap te zetten en zo
bij te dragen aan het oplossen van de klimaatcrisis. Wellicht merk je er zelf niet zo veel van,
maar doe het dan voor de mensheid, voor je eventuele kinderen of kleinkinderen. Maar doe
iets. Laat het luiden van de klokken, het slaan van de deksels en het rammelen van de
pannen niet aan dovemansoren gericht zijn.

Iedereen een goed weekend! En wat die andere crisis betreft: houd moed, houd vol, het
einde is in zicht.

Hartelijke groet

Franck Ploum