Anders dan anders komen we binnen. Begeleiding bij het zoeken naar een plaats. Uitstraling naar elkaar: ‘fijn om je weer te zien’. Orgelklanken in plaats van pianoklanken uit de Ekklesia van Breda. Een bovengemiddelde opkomst. Ondanks lange rechte rijen en steeds drie lege stoelen voelt het na een half jaar al heel snel weer vertrouwd. Zeker met het zingen van het eerste lied, dat we al zo vaak gezongen hebben als openingslied ‘Vol van verwachting zijn wij gekomen’ en ook zeker met het thema ‘Welkom thuis!’ Wanneer voel jij je welkom? Dat heeft o.a. te maken met veiligheid. Kan ik hier zijn met alles wat ik meebreng? Hoe open staat de ander in de ontmoeting met mij, maar ook : hoe open sta ik in de ontmoeting met de ander? Jezus is in zijn ontmoetingen een teken van tegenspraak. De mensen zijn gewend aan een lange tijd van overheersing. Jezus krijgt het altijd met zijn eigen mensen aan de stok. Zijn ‘mooie woorden’ worden niet concreet gemaakt in het dagelijkse handelen van mensen. We denken terug aan één van de YouTube-uitzendingen waarin Ama Assante, voormalig Tweede Kamerlid werd geciteerd. Zij geeft veel lezingen over racisme en uitsluiting. Zij zegt: ‘het slechtste compliment dat mensen mij kunnen geven na een lezing is te zeggen “wat hebt u mooi gesproken!” Dat klinkt vreemd, maar wat ze bedoelt is dat mooie woorden geen verandering brengen, ze zijn voor een groot deel ongevaarlijk. Iets opvatten als ‘mooie woorden opvatten’ is het buiten jezelf houden. Waar Assante op wacht na een lezing is op mensen die geraakt worden en in beweging komen, in actie, die niet meer verder kunnen met de status quo en zich gaan verzetten. En juist dat ervaart Jezus als tegen-verzet van zijn eigen mensen. Ze willen hem in een afgrond gooien. Maar hij ontkomt en vertrekt. Dat is de kracht van kwetsbaarheid, dat is de kracht van liefde, dat het niet te bestrijden is. Iedereen weet dat hij het bij het juiste eind heeft, men voelt zich betrapt, hij heeft gelijk. En dan worden mensen boos. Kwaad omdat er iemand is die de vinger op de zere plek legt. De plek die jij in jezelf niet wilt zien, maar waarvan je weet dat die er zit en dat je er eigenlijk iets aan of mee moet doen. De ongrijpbare waarheid wordt vervolgens bestreden met geweld. Of in ons eigen leven met boosheid richting de ander. Bij ‘welkom thuis’ hoort een wederkerig proces van ontmoeting, openheid en de wil tot veranderen. We zijn uitgenodigd om aan de slag te gaan. Meer dan: dat is mooi gesproken. Deze laatste twee zinnen kunnen niet treffender en actueler worden toegelicht dan met woorden uit het begin van de overdenking: “100 zijn er welkom, van de 13.000 in de brandende hel van Moria. 100! Wat een gulheid, een solidariteit, een humaniteit van onze regering. Om je kapot te schamen. 100, en dan volgend jaar wel 100 minder! De zwaksten als politiek uitruilspel. En de voorwaarden waaraan ze moeten voldoen hebben we zo opgesteld, dat er maar 3 mensen van de 13.000 überhaupt voldoen aan de eisen. Ja, we kunnen natuurlijk niet iedereen zomaar binnenlaten en welkom heten. Van een open en gastvrij, solidair land zijn we in enkele decennia verworden tot neoliberale kruideniers levend uit eigen belang.”
Zie ook: Toespraak Franck Ploum van 13 september ’20
Tot slot: een hartelijke groet aan alle lezers.
Ben Hoexum
