We zijn er een beetje klaar mee. De rek is eruit. We zijn corona-moe. Dezer dagen een jaar geleden ging de boel op slot en met enkele tussenpozen is dat zo gebleven. De vermoeidheid lijkt vooral toe te slaan bij jongeren en jongvolwassenen. En de mensen in verpleeghuizen niet te vergeten natuurlijk. Maar zeg eerlijk, eigenlijk wij allemaal toch? Ik in elk geval wel. Ik kijk uit naar versoepeling en kan niet wachten tot echte ontmoetingen van mens tot mens weer mogelijk en veilig zijn. De gemeenschap wordt node gemist!
Dat geldt voor mij, wellicht ook voor u, maar ik denk dat voor veel mensen ‘gemeenschappelijkheid’ het grootste gemis is. Ik hoorde het ook bij de carnavalsverenigingen in het zuiden van ons land, de streek waar ik vandaan kom. In een reportage kwam het duidelijk naar voren. Het ging niet om die drie dagen van feest, niet om de kroeg en het verkleden. Het meest werd gemist, het maandenlange er naartoe werken met elkaar. Het maandenlang samen bouwen van een sierwagen, samen kleding naaien tussen oktober en februari. Dat was het gemis, vele malen groter dan drie dagen feest.
Aan mezelf merk ik het ook. Elke zondag zit ik braaf om 10.30 uur bij de televisie en schakel de YouTube opname in. Ik hoop op deze manier het gevoel en het ritme van de zondag en de bezinning vast te houden. Maar eerlijk is eerlijk, het haalt het niet bij het samenkomen met elkaar in een gebouw. Dat je elkaar ziet, in de ogen kijkt, spreekt, een bemoedigend woord toezegt, een hand op de schouder legt. Samen koffie drinkt en weet: ik ben niet alleen, we vieren samen en ik word gedragen. Ik kan me dus heel goed voorstellen – hoewel ik hoop dat dat niet zo is – dat mensen het er bij laten zitten, afhaken.
En toch is het devies: volhouden! En ik ben het daar ook helemaal mee eens. Hoe corona-moe ik ook ben, ik zei dat het nog niet kan. Dat de risico’s te groot zijn. En we niet moeten willen dat we groot-verspreiders worden van allerlei mutanten. Maar…. het eind is in zicht! Er zijn allerlei signalen dat er binnenkort weer wat ruimte komt. Het aantal mensen dat gevaccineerd is groeit. Hoe ongelofelijk knullig en hoe onbegrijpelijk omslachtig geregeld het ook allemaal is, we zetten stappen.
Wanneer het zo ver is weten we niet. Ik droom van de Goede of Stille Week en van opstanding uit gemeenschapsloosheid (is dat Nederlands?) met Pasen. Misschien met kleine groepjes. Dat is, ben ik bang, natuurlijk erg optimistisch. Maar dat ik er al aan durf te denken geeft me moed en houvast. De kans op teleurstelling is er, maar die neem ik op de koop toe. Want hoop doet leven en uitzicht geeft kracht om voort te gaan.
Droomt u mee? Gaat u mee voort? En tot we elkaar weer zien, toch maar online. Beter dan niets en wellicht toch inspirerend genoeg om het vol te houden, ondanks onze corona-moeheid.
Hartelijke groet,
Franck Ploum
