Op vrijdag 19 september namen we in de Gasthuiskerk afscheid van Margriet Hoexum – de Graaff. Zij overleed op zaterdag 13 september in de leeftijd van 79 jaar.
Wanneer je Margriet in twee woorden zou moeten typeren, dan zouden dat zijn: liefdevolle verbondenheid. Margriet was van de verbinding, een mensen mens. Vooral de mensen die het dichtstbij haar stonden hebben dat ervaren. Ze was een liefdevolle echtgenoot voor Ben, voor de kleinkinderen een oma waar je altijd terecht kon en een echte warme en betrokken moeder voor haar kinderen.
Maar haar menselijke aandacht ging verder dan alleen haar eigen kring. In een samenleving die door een steeds grotere individualiteit en polarisatie uit elkaar dreigt te vallen zocht Margriet juist in de verschillen de verbinding, zij wilde samen-leven en dan niet alleen met haar meest dierbaren, maar ook in wereldwijde solidariteit.
Het delen van haar liefde en aandacht was voor haar vanzelfsprekend. Zo zei ze zelf: “dat heb ik alleen kunnen doen, omdat ik het zelf ook ontvangen heb, omdat het in mij zat en daardoor kon ik het ook weer uitdelen.” Ontvangen? Van wie? Van wat? Daar raakte het voor Margriet aan het geloofsverhaal. Ontvangen vanuit dat grote overstijgende liefdesverbond, dat in de bijbel aangeduid wordt met God.
Margriet was zeer verbonden met onze Gemeente. Hoewel ze de laatste zeven jaar van haar leven niet meer naar de vieringen en bijeenkomsten kon komen. Vele lichamelijke beperkingen kluisterden haar aan huis en maakten haar actieradius kleiner en kleiner. De kerkomroep bood uitkomst. Hoe groot was de teleurstelling wanneer de uitzending van de kerkdienst misliep. Dan voelde ze zich echt afgesneden, ‘alleen’, zonder verbinding. Daarnaast bleef ze zichzelf ook voeden, geestelijk voeden, met de krant en literatuur, goede gesprekken met mensen die haar bezochten. Als een liefdevolle en warme deken was Margriet de laatste dagen van haar leven voortdurend omringd door haar meest dierbaren. En zo kon ze het leven loslaten en zich toevertrouwen aan licht, liefde, vrede voor altijd.
Franck Ploum