Zondag begint de lente. 21 maart is de datum waarop we met elkaar de lente welkom heten. Veel mensen zien uit naar de lente: we maken weer de beweging naar buiten.
Lentekriebels, het gevoel dat de tuin op orde gemaakt moet worden, of het huis opgeschoond moet worden. Ons bioritme reageert altijd sterk op het wisselen van de seizoenen. Of de lente ons daadwerkelijk weer in beweging krijgt, zoals andere jaren, is nog maar de vraag. Corona zit ons nog steeds dwars. Het aantal besmettingen lijkt te wijzen op een derde golf. Tegelijk doen ook de vaccinaties hun werk: meer besmettingen maar geen groeiend aantal ziekenhuisopnames. Voor ons is het spannend of het gaat lukken met Pasen!
Een nieuwe lente staat voor de deur. Wellicht hadden velen ook met het oog op de verkiezingen van afgelopen week op een nieuwe lente gehoopt. Ik moet zeggen: het was even schrikken, die opkomst van de rechterflank en de decimering van de linkerflank.
Persoonlijk vind ik dat toch echt iets om ons zorgen over te maken. En dan gaat het niet eens over de vraag of je nu wel of niet op linkse partij zou moeten stemmen. Meer gaat het om de tendens dat we meer en meer opschuiven van een open en wereldwijd georiënteerd land waar solidariteit een belangrijke rol speelt, naar een land dat steeds meer in zichzelf keert en de luiken sluit.
Solidariteit en wereldwijde verbondenheid waarin we opkomen voor wat kwetsbaar is en voor wie in nood zijn, behoren tot de kernbegrippen van het bijbels verhaal. Dit verhaal roept ons dan ook op om de samenleving te sanering in die richting. En dat lijkt een steeds moeilijkere opgave te worden. Het kan ons zelfs moedeloos maken, dat we zien dat de samenleving zich in een andere richting ontwikkelt dan waar wij als gemeenschap voor willen staan. Daarom is het belangrijk dat wij weliswaar oog hebben voor wat er in de samenleving gebeurt, maar ons er niet door laten bepalen of zelfs bij neerleggen. Wij worden uitgenodigd tegengeluid te geven, tegengas, een andere boodschap te verkondigen. Niet door te schreeuwen, te roepen of boos te zijn, maar door in ons eigen leven te leven wat we belijden.
Een nieuwe lente nodigt ons uit naar buiten te treden en teken te zijn van een andere manier van samenleven dan de tendensen die we waarnemen. Een nieuwe lente nodigt ons uit lente te brengen in het leven van zovelen die leven in de diepe winter en ijzige koude van armoede, eenzaamheid, misbruik, oorlog en vluchtelingenkampen.
Hartelijke groet,
Franck Ploum
