Op 10 augustus overleed ons gemeentelid Jacques Rouw, echtgenoot van Annelies Breugem. Hij werd 77 jaar. Vanwege dementie verbleef hij de laatste weken van zijn leven in Borrendamme. Op 16 augustus namen we in de Gasthuiskerk afscheid.
Jacques werd herinnerd als een vriendelijke, pijp-rokende en eigenzinnige man met veel humor. Hij was ook een creatief kunstenaar en denker. Hij kon op mensen soms wat stug of gesloten overkomen, maar ten diepste was hij zeer geïnteresseerd in de ander en wilde graag het gesprek aangaan. Door beschaamd vertrouwen in eerdere fases in zijn leven, moest je wel altijd even door zijn gereserveerde houding heen. Maar als het contact eenmaal gelegd was en je zijn vertrouwen kreeg dan maakte hij je deelgenoot van zijn enorme denkwereld, kennis en creativiteit. Jacques was enorm belezen. Niet zo zeer om kennis te verwerven, maar vooral wilde hij de wereld daarachter ontdekken. Hij las dan ook veel op het gebied van filosofie, geschiedenis, theologie en politiek. Al zijn indrukken verwerkte hij in gedichten en schilderijen. Die maakte hij vooral als reflectie voor zichzelf en niet zo zeer om te delen met anderen. Jacques verstond de kunst van de verwondering. Hij kon verwonderd het universum met al zijn sterren en hemellichamen in zich opnemen, maar ook de kwetsbaarheid van een bloem kon een diepe verwondering in hem oproepen. Graag deelde hij dit met hen die hem dierbaar waren en leerde ook hen de kunst van de verwondering, hij leerde hen anders naar de werkelijkheid kijken.
Prediker was zijn favoriete bijbelboek. Prediker die geen genoegen neemt met een leven dat gericht is op het gangbare: geld verdienen, macht veroveren, aanzien hebben of bezit vergaren. Dat alles is lucht en leegte en eindigt uiteindelijk met de dood. En wat heeft dat dan voor betekenis gehad? Die vraag was voor Jacques relevant. Hij wilde een betekenisvol leven leiden. En in zo’n betekenisvol leven was, net als bij Prediker, geen plek voor een God, die als stoplap diende voor problemen die je als mens niet kon oplossen. Hij kon niet geloven in een God die aan de touwtjes trok. Hij kon wel geloven in inspiratie, in creativiteit, in mensen die oplossingen bedachten. De drijvende en inspirerende kracht van mensen die opstaan tegen onderdrukking en de lasten verlichten van de slachtoffers, dat was voor hem een goddelijke kracht.
Wij wensen Annelies, de kinderen en kleinkinderen heel veel sterkte met dit verlies.
Moge zijn nagedachtenis ons tot zegen zijn.
