Categorie: Terugblik

11.00 uur: de heer Franck Ploum
Collecten: 1^ste Diaconie, 2^de Kerkrentmeesters

Vooruitblik:
Competitie en wedijver. Van jongs af aan worden kinderen er mee grootgebracht. En ook in het leven van volwassenen is er steeds weer sprake van beter willen zijn, of moeten zijn dan de ander. Gestuurd door de wijze waarop we de samenleving hebben ingericht, maar soms ook door ons eigen toedoen. Ook wijzelf hebben immers de neiging om ons leven voortdurend te vergelijken met dat van anderen. We kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe een wereld zonder deze vaak ongezonde wedijver en competitie er uit zou zien. Toch vraagt het bijbels verhaal ons om onze wedijver om de grootste en belangrijkste los te laten, omwille van een nieuwe wereld, waarin de kleinste de grootste is. We lezen Marcus 9,30-37.

Een bijzondere viering, waarin Annelies Breugem bevestigd zal worden als diaken. Na de viering is er koffie en thee in het kerkcentrum.

09.30 uur: mevrouw Nel Verburg, Den Haag
Collecten: 1^ste Kerkrentmeesters, 2^de Gemeentegids Gastvrij

Vooruitblik:
Nel Verburg zal 15 september voor het laatst bij
ons voorgaan. Zij komt al zo’n 15 jaar twee of driemaal per jaar bij ons. Wij
kennen haar als een voorganger, die bescheiden, rustig en op een
inspirerende wijze voorgaat. Haar overdenkingen komen altijd goed ‘binnen’
en raken aan ons persoonlijk en maatschappelijk leven. Wij zullen haar als
een vertrouwde en gewaardeerde gastvoorganger missen. Nel haar thema is
zondag ‘de onbekende god’. Zij schrijft: “In de bijbel wordt verteld dat
Paulus op één van zijn reizen in Athene kwam en daar een altaar zag voor
‘de onbekende god’. Ook voor ons. In lied 275 wordt dat zo verwoord:
onzichtbaar voor onze ogen, door niemand ooit gezien. Maar is dat een god
die houvast kan bieden?”

09.30 uur: pastor Wim van Goch, Goes
Collecten: 1^ste Diaconie, 2^de Kerkrentmeesters

Vooruitblik:
Beste mensen, zondag mag ik voorgaan in uw gemeente. Dat beschouw ik als eervol, dus ik zal mijn best doen. In het dagelijks leven ben ik geestelijk verzorger bij Emergis. Ben van katholieke huize en preek de laatste jaren af en toe in diverse protestantse gemeenten.

Het thema dat ik voor ogen heb: “Oase”. Het zijn onrustige, woelige tijden, al leven wij dan in een vrij rustige omgeving. Het boek Openbaringen verhaalt, dat het in de vroege christengemeenten zeker niet rustig was. In het Nabije Oosten zijn die teksten nog steeds actueel. De gemeenschappen, vaak ondergedoken, hadden behoefte aan goed nieuws, verhalen als een oase. Eén of twee teksten zullen we lezen. Ik zal ook een lijntje leggen met een verhaal en een gedachtenis uit de katholieke traditie.

Graag tot zondag!

Wim van Goch

11.00 uur Dhr. Franck Ploum
Collecten: 1^ste Kerkrentmeesters 2^de Onderhoudsfonds

Vooruitblik:
Het koninkrijk van God is als….  Jezus spreekt in gelijkenissen, wanneer het gaat om een nieuwe wereld in recht en vrede. Kennelijk is er geen vaste route, geen eenduidige weg. Maar er is wel een richting, een oriëntatie. Ieder mens kan zichzelf vruchtbaar maken in het volgen van die oriëntatie. De gelijkenis van de zaaier helpt ons in onze zoektocht en we worden genodigd om te horen! In breken en delen van brood en wijn kunnen we alvast oefenen met elkaar in het vrucht dragen voor een nieuwe wereld. We lezen Matteüs 13, 1 – 23.

Na de viering is er koffie en thee in het kerkcentrum.

Zondag 17 september 2023
09.30 uur: drs. Nel Roggeband-Baaij, Tholen
Collecten: 1^ste Kerkrentmeesters 2^de Gemeentegids GastVrij

Zondag 17 september ontvangen wij Nel Roggeband als voorganger in de dienst die om half tien begint. In haar preek zal het gaan over Jacob’s droom in Betel. Daarin zegt God tegen hem “ Ik zal je niet verlaten en je doen terugkeren op deze grond, totdat ik echt heb gedaan wat ik tot jou heb gesproken!”
Jacob wordt wakker uit zijn slaap en zegt “Waarlijk…hier, in dit oord, is de ENE en ik heb het niet beseft!”

Deze diensten met ds. Jan Klijnsma en Marianne Zandbergen zijn terug te luisteren via onze kerkomroep, snel te vinden via onze website, dan op de homepagina rechts de kerkomroep aanklikken en doorscrollen om de datum aan te klikken.

In de serie geestkrachtige dichters hoorden we het indringende gedicht ‘Water’ van de 30-jarige Zuid-Afrikaanse dichter Koleka Putuma. In dit gedicht roept Putuma de gevoelens op die een zwarte Zuid-Afrikaan heeft bij een dagje naar het strand. De zee, het strand is niet de plek om lekker te snorkelen of te liggen zonnen. Het is de plek die herinnert aan de slavenboten, over water werd het volk ontmenselijkt en verhandeld. Het is de plek die herinnert aan het feit dat ze gedwongen gedoopt werden tot volgelingen van een blanke Jezus, met een blanke God en een blank engelenkoor. Maar ze kaart niet alleen de blanke onderdrukking aan, ook de zwijgcultuur binnen de zwarte gemeenschap is haar een doorn in het oog. En vooral dat zwarte vrouwen steeds weer het zwijgen wordt opgelegd. Dat zij de problemen tussen blank en zwart en binnen de zwarte gemeenschap in haar land ter sprake brengt wordt haar niet in dank afgenomen. Haar wordt verweten dat ze de onderlinge solidariteit verzwakt. En dat terwijl zij niets anders voor ogen heeft dan het doorbreken van het zwijgen over al het onrecht dat de zwarte Zuid-Afrikaan is aangedaan en dat nog niet is uitgesproken en het onrecht dat voortgaat tot op vandaag waarover ook geen gesprek mogelijk is. In haar ogen kan er alleen een toekomst voor Zuid-Afrika zijn als er gepraat wordt met elkaar. De moeilijke gesprekken moeten gevoerd worden en niet langer uit de weg worden gegaan. Ze roept op om de mythe van de vrolijke regenboognatie door te prikken en in gesprek te gaan over de rotzooi die er ligt en die moet worden opgeruimd. Putuma vertolkt de stem van een nieuwe generatie. Ze staat niet alleen in haar woede. Haar woede is kenmerkend voor veel Zuid-Afrikaanse jongeren uit de zogenoemde ‘born free’-generatie. Ja zeker, vrij geboren, na de apartheid, maar wel in een land waar de ongelijkheid alleen maar groter wordt. En waar de koloniale erfenis en de apartheidsjaren zorgen voor gigantische verschillen tussen arm en rijk, op het gebied van cultuur, ras, politiek, economie en grondbezit. De jonge generatie is het zat om slachtoffer te zijn van iets waar ze part noch deel aan hebben gehad. Ze zijn het zat om aan de tafels van de blanken aan te schuiven, of aan de tafels van de kleine bovenlaag van de zwarte bevolking die geprofiteerd heeft van de ommekeer en zich vervolgens schandelijk verrijkt. Ze willen, aldus Putuma, nog onder één voorwaarde aan tafel zitten: de dagelijkse moord op zwarte Zuid-Afrikanen, dat moet het gespreksonderwerp aan tafel worden. Het gesprek, dat met het einde van de waarheidscommissie verstild en verstomd is, moet weer gevoerd worden. En dat gesprek moet leiden tot helende gerechtigheid. Dan kan bevrijding pas de ruimte krijgen.

Psalm 102 is een gebed van een ellendige, een ongelukkige, die bezwijkt in de nood en zijn klacht uitstort. Wie het zelf niet in eigen leven meemaakt, ziet het wel bij een ander en wij allen hoeven alleen maar naar het journaal te kijken om te weten hoe veel leed en ellende mensen wereldwijd meemaken. De klager in psalm 102 kan dit niet los zien van God. Hierin Gods hand? Wij hebben er moeite mee de klager hierin te volgen. Of is dit een sterke psychologische kant van geloven? Kan de klager zo beter verder? Een geloofsperspectief met vertrouwen dat het er ooit eens van zal komen. Misschien helpt het om niet van God te spreken maar van de Eeuwige. Voorbij de grenzen van ons tijdelijk bestaan, ons tijdelijk inzicht. Dat nodigt uit tot een geloof met een diep vertrouwen. Lukt ons dat? Een intrigerende vraag. Maar in onze gemeente is al vaak gezegd dat wij meer vragen hebben dan antwoorden.

Taal is onuitputtelijk rijk. En niets is onuitsprekelijk. Alles wat bestaat, in feiten, in gedachten, in herinneringen, kan gezegd en omschreven worden, aangeduid, verstaanbaar meegedeeld. De taal is bron van gemeenschap. Zo heeft de Chileense dichter Pablo Neruda de taal beleefd, als een bezield verband, in de geest van het grote bijbelse verhaal: ‘In het woord was leven, en dat leven was het licht voor de mensen. En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het licht niet overmeesterd’. (Joh. 1) Pablo Neruda leefde van 1904 tot 1973. Hij overleed twaalf dagen na de gewelddadige dood van zijn vriend en president Salvador Allende. Met de drift van een elementaire kracht heeft hij in zijn poëzie het lot en de historie van een heel continent tot leven gewekt. Er ontstaat een beweging van vele bevrijdingstheologen. 

In de viering lezen we uit ‘Ode aan de lucht’ van de dichter en uit psalm 14.

Psalm 14 is een politiek lied en een samenvatting van de hele bijbel. In dit lied, en door heel de bijbel heen, wordt over God gesproken als over iemand die naar deze wereld kijkt met de ogen van de armen. Dus vanuit een politieke visie. De God van de bijbel heeft een politieke visie, een politiek visioen. Daar willen de meeste kerken helaas nog steeds niets van weten.

Neruda lezen is als bijbellezen, een proces van bewustwording en gewetensvorming – gewetenshervorming. Je weet weer dat het anders moet, en dat jij die stem mag horen: Ga jij! Trek weg! Ik stuur jou! Het is nu of nooit om op te staan en weg te trekken uit leven dat geen leven is. Het is nu of nooit dat een heel volk kan opstaan uit de dood! De gedichten van Neruda kunnen daarbij de troost der herkenning geven: Verontwaardiging en woede en hoop, maar nooit een spoor van cynisme. Wij weten immers van de stad met fundamenten. Dat dit laatste waar mag zijn.

Ons Pinksterfeest vindt haar oorsprong in het bevrijdende verhaal van Exodus. Het feestmaal-van-zeven-weken klaargemaakt bij de eerstelingen van de tarweoogst. Een oogstfeest, dat in de joodse telling valt op de vijftigste dag na Pesach. Vijftig, in het Grieks Pentecoste, dat werd Pinksteren. Het Wekenfeest wordt ook wel het feest van de gave van de Thora genoemd. Gevierd wordt dat op die berg in de woestijn bevrijdende woorden zijn gegeven. Richtinggevende woorden voor deze wereld anders.

Pinksteren. De eens gegeven woorden van toen zijn geen verleden, de geest van die woorden is springlevend. Ze wil ook ons inspireren, aanmoedigen, bevrijden en op weg zetten naar een wereld waarin het goed is om te leven. Het gaat om Geestkracht in en boven mensen uit. Dus niet alleen iets dat van buiten op ons afkomt. We worden dan ook niet alleen uitgenodigd om naar buiten toe in beweging te komen om de wereld te veranderen, maar ook van binnenuit in beweging te komen. Dat betekent intrinsieke motivatie, innerlijke motivatie tot verandering. Intrinsieke keuzes maken in de richting van goed en waar, recht en rechtvaardig, richting dat wat op deze wereld tot vrede strekt.

In beweging komen betekent niet dat je altijd in actie moet komen. De omvormende geestkracht is niet persé een oproep om nog meer hooi op je vork te nemen, nog harder te rennen, nog beter je best te doen of nog actiever te worden. Het is openstaan voor wat werkelijk verbonden is met je intrinsieke motivatie, met die ruach van het begin, die zachte kracht die in beweging zet en je dus losmaakt van wat je vervreemdt van jezelf en van dat levengevende woord gegeven in de woestijn.

Maar geestkracht gaat niet alleen over mijzelf, het gaat over ieder mens. Pinksteren gaat ook over verbinding. Volgens het boek Handelingen daalde de Geest op alle volgelingen van Jezus neer. De verwarde en verdeelde massa gaat met de neuzen dezelfde kant op staan. Dat wil niet zeggen dat het eenheidsworst wordt. De verschillen blijven, in taal en cultuur, maar iedereen begrijpt wat haar of hem te doen staat. Dat is nu juist wat dat levend woord uit de woestijn wil leren: universele humaniteit. Hoe verschillend wij ook denken en voelen en spreken, allemaal worden wij aangesproken, aangespoord en gesterkt met geestkracht, om te bevrijden, om te genezen, te verzoenen, om naaste, vriend en stem te zijn. Om met behoud van de verschillen te verbinden. De kracht van de Geest is een verbindende kracht, die mensen wereldwijd op elkaar wil betrekken en bij elkaar wil brengen.